Królestwo Walencji (wal. Regne de València, katal. Regne València, hiszp. Reino de Valencia, łac. Regnum Valentiae) – położone we wschodniej części Półwyspu Pirenejskiego, było jedną z części Królestwa Aragonii. Kiedy Królestwo Aragonii połączyło się przez unię dynastyczną z Królestwem Kastylii w 1479 r., by stworzyć Królestwo Hiszpanii, Królestwo Walencji stało się częścią monarchii hiszpańskiej.
HistoriaKolonia rzymska Valentia Edetanorum, której nazwa pochodzi od łac. valens "silny", na znak zwycięstwa nad Luzytanami; została założona w 138 roku p. n. e. i zamieszkana przez rzymskich żołnierzy. Od 712 do 1238 roku Walencja znajdowała się pod panowaniem arabskim. W 1238 roku, w trakcie rekonkwisty, po pięciu miesiącach oblężenia i pokonania mauretańskiego taifa miasto zdobył król Aragonii Jakub I Zdobywca. Wtedy to powstało Królestwo Walencji, które zostało rozwiązane przez Filipa V z Hiszpanii w 1707 r., w następstwie hiszpańskiej wojny sukcesyjnej. Podczas swojego istnienia, Królestwo Walencji, funkcjonowało na podstawie prawa i zasad określonych w zbiorze przepisów (wal.) Furs de València, który przyznawał szeroką autonomię w Królestwie Aragonii i Królestwie Hiszpanii.
Pałac Królewski
