Ostatnie wiadomości

Strony: 1 ... 7 8 [9] 10

Księstwo Sabaudii / Pałac Królewski w Turynie

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 06:45:48 »

Pałac Królewski w Turynie (wł. Palazzo Reale di Torino) – pałac dynastii sabaudzkiej w Turynie, zbudowany w XVII wieku z inicjatywy regentki Sabaudii, Krystyny Marii Burbon. W 1946 roku przejęty przez państwo włoskie i przeznaczony na muzeum dynastii sabaudzkiej.

Historia[edytuj]
Budowę pałacu zleciła po 1645 roku regentka Sabaudii, Krystyna Maria Burbon, która zapragnęła mieć reprezentacyjną rezydencję dla swego dworu. Pałac miał stanowić połączenie z innymi budynkami, istniejącymi w okolicy i będącymi siedzibą dworu. Wcześniej na jego miejscu stał pałac biskupi. Pałac został zaprojektowany przez nieznanego architekta, ale pierwszy projekt prawdopodobnie wykonał Amedeo di Castellamonte, autor fasady. Prace wykończeniowe i dekoracja wnętrz kontynuowane były przez kolejnych władców: Wiktora Amadeusza II, Karola Emanuela III i Wiktora Amadeusza III. Budowę pałacu ukończono w 1800 roku. W 1663 roku, z okazji ślubu Karola Emanuela II z Franciszką Magdaleną Orleańską ukończono korpus główny pałacu oraz jego fasadę. W 1694 roku ukończono budowę kaplicy Świętego Całunu, zaprojektowanej w 1668 roku Guarino Guarini jako element łączący od strony zachodniej pałac królewski z katedrą turyńską. W 1697 roku francuski architekt krajobrazu André Le Nôtre zaprojektował klomby kwiatowe. W 1720 roku z okazji ślubu Karola Emanuela III z Anną Wittelsbach Filippo Juvara zaprojektował ogromne schody zwane „scala delle forbici” („schody nożyczek”), łączące pierwsze i drugie piętro. Nazwa pochodzi od ozdobnego motywu, umieszczonego na drugim piętrze, będącego odpowiedzią artysty na plotki kurtyzan, nie wierzących w możliwość zbudowania takich schodów. W XIX wieku król Karol Abert zlecił architektowi Palagio Palagiemu przebudowę pałacu w stylu neoklasycznym

Wystrój wnętrza
Dekoracje wnętrz i znajdujące się w nich meble są dziełem wielu artystów, którzy pracowali tam od XVII do XIX wieku. Na pierwsze piętro pałacu prowadzą monumentalne schody Domenico Ferriego z lat 1864–1865), ozdobione XVIII-wiecznymi malowidłami i rzeźbami.

Ogromną Salę Szwajcarów (Salone degli Svizzeri) zdobi fryz braci Antonio i Gian Francesco Fea, przedstawiający legendarnych przodków dynastii sabaudzkiej oraz wielki obraz Emanuel Filibert w bitwie pod San Quintino, namalowany w 1557) roku przez Palma di Giovane; znajduje się tu też Galeria Świętego Całunu z przejściem do kaplicy, Galleria delle Battaglie, slynne schody z nożyczkami Filippo Juvary oraz przejście do kolejnych, reprezentacyjnych pomieszczeń.

Pierwszym z nich jest pokój z kirasjerów (sala dei corazzieri) ozdobiony dwoma gobelinami z końca XVII wieku, następnie sala Piechurów i Cnót (sala degli Staffieri o delle Virtù), przedstawionych na fryzie i obrazie pędzla Charles'a Dauphina; ściany pomieszczenia zdobią gobeliny. Salę paziów lub zwycięstw (sala dei Paggi o delle Vittorie) zdobią XVII-wieczne dekoracje. Majestatyczną salę tronową (sala del Trono) zdobią złote nacięcia z różnych epok. Kolejne pomieszczenia: pokój Audiencji (sala delle Udienze) i pokój Rady (sala del Consiglio) zachowały swe XVI-wieczne stropy. Gabinet chiński (Gabinetto Cinese) jest pokryty oryginalnymi jeziorami według projektu Juvary oraz freskiem Claudio Francesco Beaumonta. Sypialnię Karola Alberta zdobi obraz Defendente Ferrari oraz ozdobny klęcznik Karola Alberta. W sali śniadaniowej (sala della Colazione) uwagę zwraca ozdobna przesłona kominkowa, którą wykonał Giuseppe Maria Bonzanigo. Galeria Daniela (Galleria del Daniel), zamykająca wschodnie skrzydło pałacu, została ukończona w czasach Wiktora Amadeusza II.

Dalej następują pokoje królowej: sypialnia, pokój do pracy, pokój do toalety, pokój służby i kaplica prywatna, wszystkie bogato zdobione. Z prywatnego gabinetu z miniatur (Gabinetto delle miniature), nazwanego tak z powodu znajdującej się w nim kolekcji miniaturowych portretów dynastii sabaudzkiej (z XVII i XIX wieku) droga wiedzie do jadalni (Sala da pranzo), ozdobionej turyńskimi gobelinami i dalej, do XVII-wiecznego pokoju kawy (Sala del caffé) oraz do wytwornej alkowy (Camera dell'alcova), w której znajduje się część kolekcji japońskich i chińskich wazonów Karola Alberta. Ostatnie pokoje to sala tronowa królowej (sala del trono della Regina), z marmurowymi owalami (1739) i malowidłem Triumf Gracji na sklepieniu, oraz sala balowa (Sala da ballo), z kolumnami z białego marmuru. Na drugim piętrze znajdują się pozostaleapartamenty z książąt Sabaudii i książąt Aosty, z dekoracjami i meblami z XVII i XIX wieku.

Księstwo Sabaudii / Księstwo Sabaudii

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 06:41:53 »

Księstwo Sabaudii wł. Ducato di Savoia – samodzielne księstwo istniejące od roku 1416 do Zjednoczenia Włoch w XIX wieku. Państwem rządziła dynastia sabaudzka wł. casa di Savoia. W momencie nadania tytułu książęcego wł. Duca w skład księstwa wchodziły: Sabaudia (składająca się z Sabaudii właściwej, Maurienne(fr.) i Tarentaise), Bugey, Aosta, Susa, Chablais(fr.), Pays de Vaud, Faucigny, Bresse, Pays de Gex, Valbonnais, hrabstwo Nicei(fr.), hrabstwo Piemontu (jako lenno rządzone przez inną gałąź dynastii), hrabstwo Genewy (bez miasta), Novalaise, Viennois. Piemont dostał się pod bezpośrednią władzę książąt w 1418 r. po śmierci Ludwika, ostatniego hrabiego Piemontu z gałęzi Sabaudzkiej-Achaja.
XV-XVII wiek
W 1416 roku król Niemiec Zygmunt Luksemburski uczynił władców sabaudzkich suwerennymi władcami przez podniesienie dotychczasowego Hrabstwa Sabaudii do rangi księstwa. Pierwszym suwerennym księciem był Amadeusz VIII (antypapież Feliks V). W 1418 roku Amadeusz VIII po śmierci ostatniego hrabiego Piemontu (swojego wasala) włączył go bezpośrednio do Sabaudii, ogłaszając się księciem Piemontu. Księstwo Sabaudii w 1416, składa się z kasztelanii, które były pogrupowane w baliwaty. Istnieło trzynaście baliwatów lub równoważnych jednostek w sumie z 175 kasztelaniami, w tym:
baliwat Sabaudii (18 kasztelanii) składający się z Sabaudii właściwej, Maurienne i Tarentaise, ze stolicą w Chambéry, które było stolicą księstwa, do 1563 roku;
baliwat Bugey (3 kasztelanie), siedziba: zamek Rossillon zastępuje dawne miasto strategicznego Saint-Rambert-en-Bugey, po czym został zastąpiony przez Belley
baliwat Dolina Aosty (5 kasztelanii), siedziba: Aosta
baliwat Dolina Susa z Canavese (3 kasztelanie)
baliwat Chablais (16 kasztelanii) siedziba: zamek Chillon
baliwat Pays de Vaud (około 8 kasztelanii), siedziba: zamek Moudon(fr.) . W 1456 roku stał się apanażem z 17 lub 18 kasztelaniami.
baliwat Faucigny (11 kasztelanii), siedziba: zamek Châtillon(fr.)
baliwat Bresse (10 kasztelanii), siedziba: Bourg
baliwat Pays de Gex, siedziba: Gex
baliwat Valbonnais, siedziba: Montluel (seniorat Montluel)
baliwat terytoria Prowansji (hrabstwo Nicei i nowej tereny Prowansji), siedziba: Nicea
baliwat Piemont, siedziba: Pinerolo
baliwat hrabstwo Genewy, siedziba: zamek Annecy
Novalaise (7 kasztelanii)
Viennois (9 kasztelanii)
Od końca XVI wieku księstwo prowadziło coraz śmielej swą politykę zagraniczną.
W 1588 książę Sabaudii Karol Emanuel I Wielki zajął ziemie Margrabstwa Saluzzo, co stało się przyczyną sporu z Francją. W 1601 w wyniku pokoju w Lyonie Karol Emanuel formalnie włączył tereny byłego markizatu do Sabaudii.
W XVII wieku sąsiadująca z nim Republika Genui dwukrotnie uniknęła podboju bądź dominacji ze strony Turynu

Księstwo Parmy i Piacenzy / Księstwo Parmy i Piacenzy

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 21:10:05 »

Księstwo Parmy i Piacenzy i Gustalli – państwo historyczne w północnych Włoszech, istniejące w latach 1545-1859. Do 1556 znane oficjalnie, a następnie potocznie, jako Księstwo Parmy,

XVI-XVII wiek
W roku 1545 papież Paweł III utworzył nowe księstwo Parmy i Piazenzy. Otrzymał je jego syn Piotr Alojzy Farnese.

Królestwo Neapolu / Królestwo Neapolu

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 21:00:40 »

Królestwo Neapolu – nieformalna nazwa państwa istniejącego w latach 1282-1816 (z przerwą w 1799) na obszarze dzisiejszych południowych Włoch; oficjalnie jego władcy posługiwali się tytułem królów Sycylii. Przed 1282 r. była to kontynentalna część Królestwa Sycylii; jednak w wyniku powstania ludności wyspy Sycylii władza króla Karola Andegaweńskiego została ograniczona do kontynentalnej części królestwa, podczas gdy wyspa Sycylia przeszła pod panowanie króla Aragonii Piotra III. Z czasem Neapol połączył się z Sycylią unią personalną, a następnie realną.
Historia
XIII-XV wiek
Do 1435 pod władzą Andegawenów (bocznej linii francuskich Kapetyngów wywodzącej się od Karola Andegaweńskiego). W 1435 po po śmierci królowej Joanny II Królestwo Neapolu przeszło pod panowanie młodszej linii Andegawenów (linia Anjou-Valois, boczna linia Walezjuszy) w osobie René I Andegaweńskiego; jednak roszczenia do tych terenów wysunął też Alfons V Aragoński, który po wieloletnich walkach ostatecznie opanował Królestwo Neapolu w 1442. Po śmierci Alfonsa V w 1458 Neapol odziedziczył jego nieślubny syn, Ferdynand I (Ferrante I). Po wymarciu młodszej linii Andegawenów w 1481 ich roszczenia do Neapolu przejęła Francja; roszczenia te podniósł król Francji Karol VIII Walezjusz, który w 1494 wkroczył na czele silnej armii do Włoch, a w lutym 1495 zajął Neapol. Jednak w wyniku zawiązania się antyfrancuskiej koalicji państewek włoskich, Hiszpanii i Cesarstwa, jeszcze w tym samym roku Karol VIII zmuszony został do wycofania się z powrotem do Francji i porzucenia Neapolu, gdzie na tron wrócił Ferdynand II, wnuk Ferdynanda I.

XVI-XVII wiek
W 1500 r. król Francji Ludwik XII Walezjusz i król Hiszpanii Ferdynand zawarli układ w Grenadzie, na mocy którego dokonali rozbioru Królestwa Neapolu; jego północna część - z miastem Neapolem - miała znaleźć się pod władzą Francji, południowa - pod władzą Hiszpanii. Wojska francuskie i hiszpańskie opanowały Królestwo Neapolu w 1501 r; wkrótce jednak doszło do sporów francusko-hiszpańskich o podział królestwa, które doprowadziły do wojny między Francją a Hiszpanią. Hiszpanie odnieśli w 1503 r. zwycięstwa pod Cerignolą i pod Garigliano, a w 1504 r. ostatnie oddziały francuskie w Królestwie Neapolu skapitulowały w Gaecie. Tym samym całość Królestwa Neapolu znalazła się pod kontrolą Hiszpanii, która utrzymała je do 1707 r.

Pałac Królewski w Neapolu

Księstwo Modeny i Reggio / Księstwo Modeny i Reggio

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 20:56:21 »

Księstwo Modeny i Reggio (wł. Ducato di Modena e Reggio) - małe włoskie państwo istniejące w latach 1452-1859, z przerwą na okupacje napoleońską w latach 1796-1814.

Historia
Księstwo stworzyła dynastia d'Este, która władała również miastem Ferrara z przyległościami do roku 1597. Powstało gdy senior Modeny i Ferrary Borso d’Este w 18 maja 1452 roku otrzymał z rąk cesarza Fryderyka III, wracającego z koronacji w Rzymie tytuł księcia Modeny i Reggio. 15 kwietnia 1471 roku, po długich zabiegach, uzyskał również od papieża Pawła II tytuł księcia Ferrary. Obydwa księstwa były połączone unią do 1597, gdy Ferrara została włączona do Państwa Kościelnego

Części składowe Księstwa
Modena (Księstwo Modeny)
Reggio (Księstwo Reggio)
Frignano
Garfagnana
Lunigiana
Massa i Carrara (Księstwo Massy i Carrary)

Pałac Książęcy w Modenie

Pałac Książęcy w Reggio Emilia

Księstwo Mediolanu / Księstwo Mediolanu

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 15:59:31 »

Księstwo Mediolanu – państwo w północnej części obecnych Włoch, istniejące w latach 1395–1796/1797. Początkowo było częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego, później pod panowaniem hiszpańskim, a następnie austriackim. Rządzone było przez wiele dynastii, w większości pochodzących spoza Włoch. Terytorium księstwa ulegało zmianom poprzez stulecia, jednak zawsze obejmowało znaczną część Lombardii z Mediolanem i Pawią. W skład księstwa wchodziła również Parma, ale w XVI wieku została oddzielona i wraz z okolicami utworzyła oddzielne księstwo.

Historia
XIV-XV wiek
Księstwo utworzone zostało w 1395 przez Galeazzo Viscontiego, który jako Galeazzo I został pierwszym księciem Mediolanu. W 1447 wraz ze śmiercią księcia Filipa Marii dynastia Viscontich wygasła. Mediolan ogłosił się republiką, nie zważając na fakt, że według zawartych traktatów prawowitym dziedzicem opuszczonego tronu był książę Karol I Orleański. Choć książę Orleanu niezbyt energicznie dochodził swych praw, republika nie trwała długo. Słynny awanturnik Franciszek Sforza, który poślubił córkę Viscontiego z nieprawego łoża, opanował Mediolan w 1450 i zasiadł na jego tronie jako Franciszek I.

XVI-XVII wiek
W 1498 książę Orleanu zasiadł na tronie francuskim jako Ludwik XII i natychmiast zgłosił swoje pretensje do Mediolanu. W 1499 najechał zbrojnie Mediolan i wyrzucił dotychczasowego księcia Ludwika Sforzę. Francuskie panowanie trwało do 1513, kiedy to z pomocą najemników szwajcarskich wyparł Francuzów syn wyrzuconego Ludwika Maksymilian. Panowanie Maksymiliana nie trwało długo, gdyż już w 1515 doszło do kolejnej inwazji francuskiej, tym razem z inicjatywy nowego króla Franciszka I. Próba wyparcia Francuzów doprowadziła do bitwy pod Marignano, zakończonej klęską Szwajcarów i uwięzieniem wspieranego przez nich księcia Maksymiliana. Wielkie zwycięstwo w znaczącym stopniu umocniło francuskie panowanie nad Mediolanem. W 1521 wybuchła kolejna wojna włoska, a w rok później doszło do bitwy pod La Bicocca, zakończonej zwycięstwem wojsk austriacko-hiszpańskich. Skutkiem tej bitwy młodszy brat Maksymiliana zasiadł na tronie w Mediolanie jako Franciszek II Sforza.

W następstwie klęski Francuzów pod pod Pawią w 1525 cesarz i król Hiszpanii Karol V stał się dominującą siłą we Włoszech. Książę Franciszek II postanowił w tym układzie opowiedzieć się przeciwko cesarzowi i w 1526 przystąpił do ligi z Francją, papieżem Klemensem VII, Wenecją, Anglią i Florencją. Skutkiem tego natychmiast został wyparty z Mediolanu przez wojska cesarskie. Zdołał jednak zachować kontrolę nad wieloma innymi miastami w swym księstwie. Wrócił do Mediolanu w wyniku pokoju zawartego w Cambrai w 1529.

Gdy Franciszek II zmarł bezpotomnie w 1535 ponownie pojawił się problem sukcesji tronu mediolańskiego. Pretensje zgłaszali zarówno cesarz, jak i król Francji, co ostatecznie doprowadziło do kolejnej serii wojen włoskich. Cesarz utrzymał księstwo w swych rękach i postanowił przekazać je swemu synowi Filipowi. Władza Hiszpanii nad księstwem Mediolanu została ostatecznie uznana przez Francję w wyniku pokoju zawartego w Cateau-Cambrésis w 1559.

Wiek XVII – okres władzy hiszpańskiej, był wiekiem stagnacji kulturalnej i ekonomicznej Księstwa

Księstwo Mantui / Pałac Książęcy w Mantui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 15:55:41 »

Pałac Książęcy w Mantui (wł. Palazzo Ducale) – kompleks zabytkowych budowli, dziedzińców i ogrodów położony w północno-wschodniej części starego miasta Mantui, między dawnym Piazza San Pietro (obecnym Piazza Sordello), a brzegiem jeziora Lago di Mezzo. Pałac, początkowo złożony z rozrzuconych budowli, uzyskał jednolitą formę w pierwszej połowie XVI w., kiedy stał się całością architektoniczną. Obecnie zajmuje powierzchnię ok. 34 000 m² i znajduje się w nim ok. 500 pomieszczeń i 15 przestrzeni otwartych (dziedzińców, uliczek, ogrodów i placyków). Najbardziej znana sala w pałacu to Camera degli Sposi (sala małżeńska), której ściany ozdobione są cyklem fresków autorstwa Andrea Mantegni[1].
Był rezydencją rodu Gonzagów od 1328 do 1707, kiedy to ostatni książę był zmuszony udać się na wygnanie. W XIX w. pałac był opuszczony, a na początku XX w. zostały w nim przeprowadzone prace renowacyjne i stał się siedzibą muzeum państwowego. Najważniejsze części budowli to Corte Vecchia, Corte Nuova i Castello di San Giorgio[2].

Historia budowy

Od początków do XV w.
Najstarszymi budowlami pałacu są, wychodzące na Piazza Sordello, Palazzo del Capitano i Magna Domus, założone przez rodzinę Bonacolsi, która rządziła Mantuą w latach 1271–1328. Palazzo del Capitano został zbudowany przez Kapitana Ludu Guido Buonacolsi pod koniec XIII w. Gdy Gonzagowie objęli władzę w mieście, zaczęli dobudowywać do istniejących części nowe, które tworzą Corte Vecchia. W obszernym, czternastowiecznym wnętrzu Pisanello namalował dla pierwszego markiza z rodu Gonzagów – Jana Franciszka I – cykl fresków o tematyce rycerskiej. W latach 1395–1406 został wzniesiony według projektu Bartolino da Novara Castello di San Giorgio, który od połowy XV w. na życzenie Ludwika III Gonzagi stał się rezydencją rodziny władającej Mantuą. W północno-wschodniej wieży w latach 1465-1475 Andrea Mantegna namalował freski w słynnej Camera picta (Komnata malowideł) zwanej Camera degli Sposi (Komnata małżonków)[3].

Od XV w. do połowy XVI w.
Pod koniec XV w. wzniesiona została Domus Nova, ukończona pod koniec XVI w. przez księcia Wincentego I (1587-1612). Niedaleko od Castello di San Giorgio na polecenie Fryderyka II wzniesiona została, według projektu Giulio Romano, Corte Nuova. Ten sam architekt zaprojektował powstałe wkrótce potem budowle: Galleria della Mostra i Galleria dei Mesi. Natomiast Giovan Battista Bertani wzniósł pomieszczenie zwane Cavallerizza. Po śmierci Franciszka II (1519), wdowa po nim, Izabela d'Este przeniosła się do zamku w Corte Vecchia, gdzie został wyodrębniony dla niej apartament wdowi, w skład którego weszły: sale reprezentacyjne oraz prywatne (gabinet, grota i sekretny ogród). Później jej wnuk Wilhelm I Gonzaga (1550–1587) nakazał przekształcić Corte Vecchia, wyodrębniając jadalnię wychodzącą na wiszący ogród i komnatę zwaną Sala dello Specchio, przeznaczoną do słuchania muzyki. W pobliżu zamku Wilhelm wzniósł budowlę nazwaną Appartamento grande di Castello składającą się z sal poświęconych kapitanom, markizom i książętom, do których wchodziło się przez Sala di Manto. W 1562 Bertani wzniósł kościół pałacowy św. Barbary.

Od połowy XVI w. do połowy XVII w.
W 1659[1] zamek został splądrowany przez Austriaków i do rezydencji Habsburgów zostało wywiezionych około 2000 dzieł sztuki. Pod koniec XVI w. Wincenty I przekształcił skrzydło Domus Nova na własną rezydencję i przy pomocy architekta Gian Maria Viani wybudował długą salę zwaną Logion serrato, dziś Galleria degli Specchi, przeznaczona do przechowywania książęcej kolekcji obrazów. W tej samej części pałacu książę Ferdynand I Gonzaga zbudował appartamento del Paradiso i Scala Santa, która miała być nawiązaniem do Świętych Schodów z Lateranu w Rzymie. Na polecenie Ferdynanda I Viani zbudował też Appartamento delle Metamorfosi

Księstwo Mantui / Księstwo Mantui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 15:51:07 »

Księstwo Mantui księstwo mantuańskie albo po prostu Mantua) było historycznym państwem na terenie dzisiejszych Włoch
Historia
W okresie 1328-1708 Mantua była pod rządami rodziny Gonzagów. Status, a stąd oficjalna nazwa monarchii była różna w różnych okresach. Od roku 1279, czyli od początku istnienia państwa, była to Signoria Mantui (Signori di Mantova). W 1432 Signor Mantui Gianfrancesco I przyjął tytuł Margrabiego Mantui i odtąd państwo to przyjęło oficjalne miano Marchii Mantui lub Margrabstwa Mantui (Marchesi di Mantova ). Nazwa ta utrzymała się do roku 1530, kiedy to margrabia Federico II postanowił zostać księciem. Zatem od 1530 roku państwo znane było jako księstwo Mantui (Duchi di Mantova) i tak pozostało aż do momentu włączenia Mantui do księstwa Mediolanu w 1708. W 1531 Gonzagowie przez małżeństwo rozszerzyli posiadłości Mantui o hrabstwo Montferratu.

Królestwo Genui / Pałac Królewski w Genui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 11:16:54 »

Pałac dożów Genui - Palazzo ducale przy piazza De Ferrari w Genui był oficjalną rezydencją doży genueńskiego przez cały okres trwania Republiki Genui.
Palazzo Ducale.
W latach 1251-1275 wzniesiono wieżę palazzo Fieschi, (obecnie części palazzo Ducale) W 1291 Republika Genui zakupiła od rodu Doria domy między Piazza San Matteo a San Lorenzo by zbudować tam pałac doży. W 1294 Republika Genui zakupiła pałac Leonardo Fieschi.
Około 1590: Andrea Ceresola zaprezentował projekty przebudowy rezydencji doży w stylu renesansowym. Pałac poszerzono w XVII wieku. W 1777 roku pożar strawił pałac. W 2017 budynek odbudowano na polecenie króla Jacka I[/center]

Królestwo Genui / Królestwo Genui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 11:13:59 »

Królestwo Genui- dawne niepodległe państwo leżące w Ligurii, na wybrzeżu północno-zachodnich Włoch. Istniała od XI wieku do 1797 roku.
Republika Genui powstała w średniowieczu (XI wiek). W roku 1339 stworzono urząd doży, na podobieństwo "księcia" Wenecji.
W latach 1421-1435 Republika popadła w zależność od Mediolanu, następnie (1458–1461) od Francji, ponownie od Mediolanu (1464–1477 i 1488–1499), i ponownie od Francji (1507–1522 i 1527–1528).
Polityk genueński Andrea Doria uniezależnił (1527–1528) swój kraj od obcych wpływów i ustanowił kadencje doży na dwa lata.
W 1672 Księstwo Sabaudii-Piemontu bezskutecznie próbowało zająć Genuę.
W roku 1684 Francuzi bombardowali miasto Genua. Od tego momentu Republika starała się utrzymywać ścisłą neutralność, co trwało, aż do roku 1745.

Strony: 1 ... 7 8 [9] 10

Aktualności: