Pałac Ribeira (port: Paço da Ribeira) – dawna główna rezydencja królów Portugalii, w Lizbonie, przez około 250 lat. Jego budowa została zamówiona przez króla Manuela I Szczęśliwego, gdy zdecydował, że królewska rezydencja na zamku św. Jerzego jest już niewystarczająca. Zespół pałacowy był wielokrotnie przebudowywany i modyfikowany z oryginalnego manuelińskiego projektu, a ostatecznie reprezentował architekturę baroku i manierystyczną.

Palazzo dei Normanni – pałac w Palermo, we Włoszech. Był siedzibą królów Sycylii.

Budowa rozpoczęła się w IX wieku przez emira Palermo i rozbudowany w XII wieku przez Rogera II i innych normańskich królów.

W pałacu pałacu znajduje się Cappella Palatina, zdecydowanie najlepszy przykład tzw normańsko-arabsko-bizantyjskiej sztuki, która dominowała w XII wieku na Sycylii. Zbudowana pomiędzy 1130 a 1143 posiada trzy apsydy i nawy rozdzielone marmurowymi kolumnami korynckimi. W latach 1143 - 1189[1] została ozdobiona bizantyjskimi mozaikami.

Większa część pałacu została przebudowana w czasie hiszpańskim, ale zachowały się prace wykonane przez Rogera w sali o nazwie Sala Normanna. Od roku 1946 pałac jest siedzibą Sycylijskiego Zgromadzenia Regionalnego.

Palazzo Ducale (pl. "pałac książęcy") – renesansowa budowla we włoskim mieście Urbino w regionie administracyjnym Marche. Jeden z najważniejszych pomników wczesnego renesansu we Włoszech został umieszczony na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Mieści się przy Placu Księcia Federica.
Historia
Budowę pałacu rozpoczął w połowie XV wieku na zlecenie księcia Federica da Montefeltro architekt z Florencji Maso di Bartolomeo. Nowa budowla powstawała na bazie wcześniej wzniesionego pałacu Jole. Luciano Laurana, architekt rodem z Dalmacji, zainspirowany nowatorskimi rozwiązaniami, jakie zastosował Filippo Brunelleschi budując klasztor we Florencji, zaprojektował fasadę, krużgankowy dziedziniec i wielką wejściową klatkę schodową. Lekkie i delikatne łuki krużganków Laurany rywalizują o palmę pierwszeństwa z tymi umieszczonymi w Palazzo della Cancelleria w Rzymie. Przekraczając dotychczas obowiązujące normy architektoniczne i tworząc budowlę, która jak urwisko zawisła nad otoczeniem, zbudował Laurana to, co jemu współcześni uznali za idealną siedzibę władcy.
Po wyjeździe Laurany z Urbino w roku 1472, prace kontynuował Francesco di Giorgio Martini, który wykonał dekoracje fasady pałacu. Portale i rzeźby okołookienne wykonał artyska z Mediolanu Ambrogio Barocci, który zajął się również dekoracją wnętrz. Po śmierci księcia Federica (1482) pałac pozostawiono w stanie częściowo nieukończonym. Wystrój wnętrz drugiego piętra doczekał się ukończenia dopiero w połowie następnego stulecia.
Palazzo Ducale zostało rozsławione przez Baldassarego Castiglione, w jego utworze Dworzanin (Il Cortegiano). Dzieło przedstawia dyskusje toczące się na dworze w Urbino w roku 1507 na temat, kim jest człowiek kultury. Zostało napisane w czasie, gdy Castiglione przebywał w Rzymie jako ambasador księcia Urbino przy dworze Leona X Medyceusza w latach 1513-21, przedstawia więc dwór z pewnej perspektywy czasowej.

Galleria Ducale
Galleria Ducal), zajmuje część pałacu i stanowi jeden z najważniejszych zbiorów sztuki renesansu włoskiego i światowego. Znajdują się tu obrazy artystów tej miary co Rafael Santi, Van Wassenhove (Ostatnia wieczerza, gdzie sportretował rodzinę Montefeltro i jej dwór), Melozzo da Forlì, Piero della Francesca (słynny obraz Sen św. Hieronima), Paolo Uccello oraz prace wielu innych artystów XV-wiecznych i późniejszych, a wśród nich Zmartwychwstanie Tycjana.

Księstwo Urbino – dawne niezależne księstwo, istniejące w północnych Włoszech w latach 1213-1625/31, do 1443 roku jako hrabstwo.

Hrabstwo Urbino zostało wydzielone przez cesarza Fryderyka II Hohenstaufa w 1212 roku. Zostało nadane rodowi Montefeltro, a pierwszym hrabią był Buonconte. Początkowo obejmowało tylko miasto Urbino, a jego obszar powiększył się w XIV wieku. Pierwszym księciem został Oddantonio da Montefeltro w 1443 r. z nadania papieża Eugeniusza IV. Już rok później zginął on w tajemniczych okolicznościach, a władzę przejął jego brat Federico da Montefeltro, najbardziej znany z rodu i spopularyzowany dzięki sportretowaniu przez Piero della Francesca. Wówczas jego tereny obejmowały mniej więcej obszar północnej części dzisiejszego regionu Marche i graniczyły od wschodu z Adriatykiem, od zachodu z Republiką Florencji, od południa z Państwem Kościelnym – księstwo nie osiągnęło już nigdy takich rozmiarów jak za panowania Federico. Po jego śmierci w 1482 roku władzę objął jego syn Guidobaldo I Montefeltro. Zwłaszcza za rządów Federica Urbino próbowało przejąć kontrolę nad małym San Marino. Później jednak, aż do upadku, księstwo było swoistym gwarantem suwerenności państewka, uważanego nawet za część Urbino. Na skutek prośby do papieża z 1605 roku San Marino nie zostało przezeń anektowane po wygaśnięciu linii władców Urbino[1].

W latach 1502-1503 kontrolę nad księstwem przejął Cesare Borgia, który stłumił bunt z pomocą Francuzów i zyskał nawet pewną przychylność ludu[2]. Guidobaldo I Montefeltro odzyskał władzę, jednak zmarł bezdzietnie w 1508 roku. Na podstawie testamentu władza przypadła rodowi della Rovere, powiązanemu z papiestwem (dwoma papieżami Sykstusem IV i Juliuszem II), w osobie Franciszka Marii I, po kądzieli wnukowi Federico da Montefeltro. W latach 1516-1519 panowanie na krótko objął Wawrzyniec II Medyceusz, ale po nim Franciszek Maria powrócił do władzy po tym, gdy tereny księstwa przejął papież Leon X. W 1523 roku stolicę przeniesiono z Urbino do Pesaro. Pod rządami dynastii della Rovere region stał się ważnym ośrodkiem naukowym i wojskowym. Ostatni władca Franciszek Maria II della Rovere okazał się długowiecznym władcą, ale jego jedyny syn zmarł w 1623 roku, a on sam był za stary, by spłodzić kolejnego potomka. W 1625 roku Księstwo Urbino zaanektował papież Urban VIII, co ostatecznie potwierdziło się w momencie śmierci ostatniego księcia w 1631 roku. Jego wnuczka Wiktoria della Rovere została żoną Ferdynanda II Medyceusza i matką Kosmy III oraz Francesco Marii, kardynała. Początkowo to jej miało przypaść dziedzictwo, ale papież przekonał Franciszka Marię II do oddania sobie ziem i pozostawienia Vittorii księstw Rovere i Montefeltro oraz kolekcji dzieł sztuki. Od razu Urbino stało się osobną prowincją w ramach papieskich posiadłości.

Królestwo Sardynii – państwo historyczne istniejące już od średniowiecza,


XII-XIII wiek
Pierwszym królem Sardynii został w 1164 Barisone II, władca ("sędzia", wł. giudice) Arborei, jednego z lokalnych państewek istniejących na Sardynii (giudicati). Było to możliwe dzięki poparciu cesarza Fryderyka Barbarossy, który przyznał mu koronę królewską w zamian za obietnicę znacznego corocznego trybutu. Barisone nie wywiązał się jednak z tej obietnicy, Fryderyk Barbarossa już w 1165 przekazał więc formalną zwierzchność nad wyspą arcybiskupom Pizy.

Giudicati Sardynii popadły w XIII w. w zależność od Genui i Pizy. Do końca XIII w. Piza opanowała większość terytorium wyspy. W 1297 papież Bonifacy VIII, chcąc dyplomatycznie rozwiązać wywołaną przez nieszpory sycylijskie wojnę Aragonii i Andegawenów, ustanowił Królestwo Sardynii i Korsyki (Regnum Sardiniae et Corsicae), nadając je w lenno władcy Aragonii Jakubowi II i obiecując pomoc przeciw Pizie w uzyskaniu rzeczywistej kontroli nad wyspami w zamian za porzucenie pretensji do Sycylii.

XIV wiek
W 1323 Jakub II wszedł w sojusz z giudice Arborei i w ciągu roku zajął kontrolowane przez Pizańczyków terytoria Cagliari, Gallury i miasto Sassari, włączając je do Królestwa Sardynii i Korsyki. W 1353 Aragonia wypowiedziała wojnę Arborei, a następnie walczyła z jej władczynią Eleanorą z Arborei, nie mogła jednak zająć ostatniego niezależnego sardyńskiego państwa aż do 1410 – na pewien czas Arborea opanowała nawet całe terytorium wyspy z wyjątkiem Cagliari.
Królestwo Sardynii i Korsyki utrzymało niezależność w ramach Korony Aragońskiej i nie zostało bezpośrednio przyłączone do Królestwa Aragonii. W czasie walk z Arboreą król Piotr IV Aragoński nadał Królestwu Sardynii autonomiczną legislaturę. Królestwo było zarządzane odtąd w imieniu władców Aragonii przez wicekrólów Sardynii.

XV-XVII wiek
W 1409, po ostatecznym pokonaniu Arborei w bitwie pod Sanluri zmarł w Cagliari wnuk Piotra IV, król Sycylii Marcin I, następca tronu Aragonii. Sardynia przeszła wtedy razem ze wszystkimi posiadłościami Aragończyków do kastylijskiej dynastii Trastámara. Następnie przez wiele wieków dzieliła losy Aragonii, stając się częścią korony hiszpańskiej.