Ostatnie wiadomości

Strony: 1 ... 7 8 [9] 10

Królestwo Neapolu / Królestwo Neapolu

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 21:00:40 »

Królestwo Neapolu – nieformalna nazwa państwa istniejącego w latach 1282-1816 (z przerwą w 1799) na obszarze dzisiejszych południowych Włoch; oficjalnie jego władcy posługiwali się tytułem królów Sycylii. Przed 1282 r. była to kontynentalna część Królestwa Sycylii; jednak w wyniku powstania ludności wyspy Sycylii władza króla Karola Andegaweńskiego została ograniczona do kontynentalnej części królestwa, podczas gdy wyspa Sycylia przeszła pod panowanie króla Aragonii Piotra III. Z czasem Neapol połączył się z Sycylią unią personalną, a następnie realną.
Historia
XIII-XV wiek
Do 1435 pod władzą Andegawenów (bocznej linii francuskich Kapetyngów wywodzącej się od Karola Andegaweńskiego). W 1435 po po śmierci królowej Joanny II Królestwo Neapolu przeszło pod panowanie młodszej linii Andegawenów (linia Anjou-Valois, boczna linia Walezjuszy) w osobie René I Andegaweńskiego; jednak roszczenia do tych terenów wysunął też Alfons V Aragoński, który po wieloletnich walkach ostatecznie opanował Królestwo Neapolu w 1442. Po śmierci Alfonsa V w 1458 Neapol odziedziczył jego nieślubny syn, Ferdynand I (Ferrante I). Po wymarciu młodszej linii Andegawenów w 1481 ich roszczenia do Neapolu przejęła Francja; roszczenia te podniósł król Francji Karol VIII Walezjusz, który w 1494 wkroczył na czele silnej armii do Włoch, a w lutym 1495 zajął Neapol. Jednak w wyniku zawiązania się antyfrancuskiej koalicji państewek włoskich, Hiszpanii i Cesarstwa, jeszcze w tym samym roku Karol VIII zmuszony został do wycofania się z powrotem do Francji i porzucenia Neapolu, gdzie na tron wrócił Ferdynand II, wnuk Ferdynanda I.

XVI-XVII wiek
W 1500 r. król Francji Ludwik XII Walezjusz i król Hiszpanii Ferdynand zawarli układ w Grenadzie, na mocy którego dokonali rozbioru Królestwa Neapolu; jego północna część - z miastem Neapolem - miała znaleźć się pod władzą Francji, południowa - pod władzą Hiszpanii. Wojska francuskie i hiszpańskie opanowały Królestwo Neapolu w 1501 r; wkrótce jednak doszło do sporów francusko-hiszpańskich o podział królestwa, które doprowadziły do wojny między Francją a Hiszpanią. Hiszpanie odnieśli w 1503 r. zwycięstwa pod Cerignolą i pod Garigliano, a w 1504 r. ostatnie oddziały francuskie w Królestwie Neapolu skapitulowały w Gaecie. Tym samym całość Królestwa Neapolu znalazła się pod kontrolą Hiszpanii, która utrzymała je do 1707 r.

Pałac Królewski w Neapolu

Księstwo Modeny i Reggio / Księstwo Modeny i Reggio

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 20:56:21 »

Księstwo Modeny i Reggio (wł. Ducato di Modena e Reggio) - małe włoskie państwo istniejące w latach 1452-1859, z przerwą na okupacje napoleońską w latach 1796-1814.

Historia
Księstwo stworzyła dynastia d'Este, która władała również miastem Ferrara z przyległościami do roku 1597. Powstało gdy senior Modeny i Ferrary Borso d’Este w 18 maja 1452 roku otrzymał z rąk cesarza Fryderyka III, wracającego z koronacji w Rzymie tytuł księcia Modeny i Reggio. 15 kwietnia 1471 roku, po długich zabiegach, uzyskał również od papieża Pawła II tytuł księcia Ferrary. Obydwa księstwa były połączone unią do 1597, gdy Ferrara została włączona do Państwa Kościelnego

Części składowe Księstwa
Modena (Księstwo Modeny)
Reggio (Księstwo Reggio)
Frignano
Garfagnana
Lunigiana
Massa i Carrara (Księstwo Massy i Carrary)

Pałac Książęcy w Modenie

Pałac Książęcy w Reggio Emilia

Księstwo Mediolanu / Księstwo Mediolanu

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 15:59:31 »

Księstwo Mediolanu – państwo w północnej części obecnych Włoch, istniejące w latach 1395–1796/1797. Początkowo było częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego, później pod panowaniem hiszpańskim, a następnie austriackim. Rządzone było przez wiele dynastii, w większości pochodzących spoza Włoch. Terytorium księstwa ulegało zmianom poprzez stulecia, jednak zawsze obejmowało znaczną część Lombardii z Mediolanem i Pawią. W skład księstwa wchodziła również Parma, ale w XVI wieku została oddzielona i wraz z okolicami utworzyła oddzielne księstwo.

Historia
XIV-XV wiek
Księstwo utworzone zostało w 1395 przez Galeazzo Viscontiego, który jako Galeazzo I został pierwszym księciem Mediolanu. W 1447 wraz ze śmiercią księcia Filipa Marii dynastia Viscontich wygasła. Mediolan ogłosił się republiką, nie zważając na fakt, że według zawartych traktatów prawowitym dziedzicem opuszczonego tronu był książę Karol I Orleański. Choć książę Orleanu niezbyt energicznie dochodził swych praw, republika nie trwała długo. Słynny awanturnik Franciszek Sforza, który poślubił córkę Viscontiego z nieprawego łoża, opanował Mediolan w 1450 i zasiadł na jego tronie jako Franciszek I.

XVI-XVII wiek
W 1498 książę Orleanu zasiadł na tronie francuskim jako Ludwik XII i natychmiast zgłosił swoje pretensje do Mediolanu. W 1499 najechał zbrojnie Mediolan i wyrzucił dotychczasowego księcia Ludwika Sforzę. Francuskie panowanie trwało do 1513, kiedy to z pomocą najemników szwajcarskich wyparł Francuzów syn wyrzuconego Ludwika Maksymilian. Panowanie Maksymiliana nie trwało długo, gdyż już w 1515 doszło do kolejnej inwazji francuskiej, tym razem z inicjatywy nowego króla Franciszka I. Próba wyparcia Francuzów doprowadziła do bitwy pod Marignano, zakończonej klęską Szwajcarów i uwięzieniem wspieranego przez nich księcia Maksymiliana. Wielkie zwycięstwo w znaczącym stopniu umocniło francuskie panowanie nad Mediolanem. W 1521 wybuchła kolejna wojna włoska, a w rok później doszło do bitwy pod La Bicocca, zakończonej zwycięstwem wojsk austriacko-hiszpańskich. Skutkiem tej bitwy młodszy brat Maksymiliana zasiadł na tronie w Mediolanie jako Franciszek II Sforza.

W następstwie klęski Francuzów pod pod Pawią w 1525 cesarz i król Hiszpanii Karol V stał się dominującą siłą we Włoszech. Książę Franciszek II postanowił w tym układzie opowiedzieć się przeciwko cesarzowi i w 1526 przystąpił do ligi z Francją, papieżem Klemensem VII, Wenecją, Anglią i Florencją. Skutkiem tego natychmiast został wyparty z Mediolanu przez wojska cesarskie. Zdołał jednak zachować kontrolę nad wieloma innymi miastami w swym księstwie. Wrócił do Mediolanu w wyniku pokoju zawartego w Cambrai w 1529.

Gdy Franciszek II zmarł bezpotomnie w 1535 ponownie pojawił się problem sukcesji tronu mediolańskiego. Pretensje zgłaszali zarówno cesarz, jak i król Francji, co ostatecznie doprowadziło do kolejnej serii wojen włoskich. Cesarz utrzymał księstwo w swych rękach i postanowił przekazać je swemu synowi Filipowi. Władza Hiszpanii nad księstwem Mediolanu została ostatecznie uznana przez Francję w wyniku pokoju zawartego w Cateau-Cambrésis w 1559.

Wiek XVII – okres władzy hiszpańskiej, był wiekiem stagnacji kulturalnej i ekonomicznej Księstwa

Księstwo Mantui / Pałac Książęcy w Mantui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 15:55:41 »

Pałac Książęcy w Mantui (wł. Palazzo Ducale) – kompleks zabytkowych budowli, dziedzińców i ogrodów położony w północno-wschodniej części starego miasta Mantui, między dawnym Piazza San Pietro (obecnym Piazza Sordello), a brzegiem jeziora Lago di Mezzo. Pałac, początkowo złożony z rozrzuconych budowli, uzyskał jednolitą formę w pierwszej połowie XVI w., kiedy stał się całością architektoniczną. Obecnie zajmuje powierzchnię ok. 34 000 m² i znajduje się w nim ok. 500 pomieszczeń i 15 przestrzeni otwartych (dziedzińców, uliczek, ogrodów i placyków). Najbardziej znana sala w pałacu to Camera degli Sposi (sala małżeńska), której ściany ozdobione są cyklem fresków autorstwa Andrea Mantegni[1].
Był rezydencją rodu Gonzagów od 1328 do 1707, kiedy to ostatni książę był zmuszony udać się na wygnanie. W XIX w. pałac był opuszczony, a na początku XX w. zostały w nim przeprowadzone prace renowacyjne i stał się siedzibą muzeum państwowego. Najważniejsze części budowli to Corte Vecchia, Corte Nuova i Castello di San Giorgio[2].

Historia budowy

Od początków do XV w.
Najstarszymi budowlami pałacu są, wychodzące na Piazza Sordello, Palazzo del Capitano i Magna Domus, założone przez rodzinę Bonacolsi, która rządziła Mantuą w latach 1271–1328. Palazzo del Capitano został zbudowany przez Kapitana Ludu Guido Buonacolsi pod koniec XIII w. Gdy Gonzagowie objęli władzę w mieście, zaczęli dobudowywać do istniejących części nowe, które tworzą Corte Vecchia. W obszernym, czternastowiecznym wnętrzu Pisanello namalował dla pierwszego markiza z rodu Gonzagów – Jana Franciszka I – cykl fresków o tematyce rycerskiej. W latach 1395–1406 został wzniesiony według projektu Bartolino da Novara Castello di San Giorgio, który od połowy XV w. na życzenie Ludwika III Gonzagi stał się rezydencją rodziny władającej Mantuą. W północno-wschodniej wieży w latach 1465-1475 Andrea Mantegna namalował freski w słynnej Camera picta (Komnata malowideł) zwanej Camera degli Sposi (Komnata małżonków)[3].

Od XV w. do połowy XVI w.
Pod koniec XV w. wzniesiona została Domus Nova, ukończona pod koniec XVI w. przez księcia Wincentego I (1587-1612). Niedaleko od Castello di San Giorgio na polecenie Fryderyka II wzniesiona została, według projektu Giulio Romano, Corte Nuova. Ten sam architekt zaprojektował powstałe wkrótce potem budowle: Galleria della Mostra i Galleria dei Mesi. Natomiast Giovan Battista Bertani wzniósł pomieszczenie zwane Cavallerizza. Po śmierci Franciszka II (1519), wdowa po nim, Izabela d'Este przeniosła się do zamku w Corte Vecchia, gdzie został wyodrębniony dla niej apartament wdowi, w skład którego weszły: sale reprezentacyjne oraz prywatne (gabinet, grota i sekretny ogród). Później jej wnuk Wilhelm I Gonzaga (1550–1587) nakazał przekształcić Corte Vecchia, wyodrębniając jadalnię wychodzącą na wiszący ogród i komnatę zwaną Sala dello Specchio, przeznaczoną do słuchania muzyki. W pobliżu zamku Wilhelm wzniósł budowlę nazwaną Appartamento grande di Castello składającą się z sal poświęconych kapitanom, markizom i książętom, do których wchodziło się przez Sala di Manto. W 1562 Bertani wzniósł kościół pałacowy św. Barbary.

Od połowy XVI w. do połowy XVII w.
W 1659[1] zamek został splądrowany przez Austriaków i do rezydencji Habsburgów zostało wywiezionych około 2000 dzieł sztuki. Pod koniec XVI w. Wincenty I przekształcił skrzydło Domus Nova na własną rezydencję i przy pomocy architekta Gian Maria Viani wybudował długą salę zwaną Logion serrato, dziś Galleria degli Specchi, przeznaczona do przechowywania książęcej kolekcji obrazów. W tej samej części pałacu książę Ferdynand I Gonzaga zbudował appartamento del Paradiso i Scala Santa, która miała być nawiązaniem do Świętych Schodów z Lateranu w Rzymie. Na polecenie Ferdynanda I Viani zbudował też Appartamento delle Metamorfosi

Księstwo Mantui / Księstwo Mantui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 15:51:07 »

Księstwo Mantui księstwo mantuańskie albo po prostu Mantua) było historycznym państwem na terenie dzisiejszych Włoch
Historia
W okresie 1328-1708 Mantua była pod rządami rodziny Gonzagów. Status, a stąd oficjalna nazwa monarchii była różna w różnych okresach. Od roku 1279, czyli od początku istnienia państwa, była to Signoria Mantui (Signori di Mantova). W 1432 Signor Mantui Gianfrancesco I przyjął tytuł Margrabiego Mantui i odtąd państwo to przyjęło oficjalne miano Marchii Mantui lub Margrabstwa Mantui (Marchesi di Mantova ). Nazwa ta utrzymała się do roku 1530, kiedy to margrabia Federico II postanowił zostać księciem. Zatem od 1530 roku państwo znane było jako księstwo Mantui (Duchi di Mantova) i tak pozostało aż do momentu włączenia Mantui do księstwa Mediolanu w 1708. W 1531 Gonzagowie przez małżeństwo rozszerzyli posiadłości Mantui o hrabstwo Montferratu.

Królestwo Genui / Pałac Królewski w Genui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 11:16:54 »

Pałac dożów Genui - Palazzo ducale przy piazza De Ferrari w Genui był oficjalną rezydencją doży genueńskiego przez cały okres trwania Republiki Genui.
Palazzo Ducale.
W latach 1251-1275 wzniesiono wieżę palazzo Fieschi, (obecnie części palazzo Ducale) W 1291 Republika Genui zakupiła od rodu Doria domy między Piazza San Matteo a San Lorenzo by zbudować tam pałac doży. W 1294 Republika Genui zakupiła pałac Leonardo Fieschi.
Około 1590: Andrea Ceresola zaprezentował projekty przebudowy rezydencji doży w stylu renesansowym. Pałac poszerzono w XVII wieku. W 1777 roku pożar strawił pałac. W 2017 budynek odbudowano na polecenie króla Jacka I[/center]

Królestwo Genui / Królestwo Genui

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 11:13:59 »

Królestwo Genui- dawne niepodległe państwo leżące w Ligurii, na wybrzeżu północno-zachodnich Włoch. Istniała od XI wieku do 1797 roku.
Republika Genui powstała w średniowieczu (XI wiek). W roku 1339 stworzono urząd doży, na podobieństwo "księcia" Wenecji.
W latach 1421-1435 Republika popadła w zależność od Mediolanu, następnie (1458–1461) od Francji, ponownie od Mediolanu (1464–1477 i 1488–1499), i ponownie od Francji (1507–1522 i 1527–1528).
Polityk genueński Andrea Doria uniezależnił (1527–1528) swój kraj od obcych wpływów i ustanowił kadencje doży na dwa lata.
W 1672 Księstwo Sabaudii-Piemontu bezskutecznie próbowało zająć Genuę.
W roku 1684 Francuzi bombardowali miasto Genua. Od tego momentu Republika starała się utrzymywać ścisłą neutralność, co trwało, aż do roku 1745.

Księstwo Castro / Księstwo Castro

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 11:06:47 »

Księstwo Castro - faktycznie niezależne księstwo, istniejące w latach 1537-1649 w środkowych Włoszech. Miało powierzchnię ok. 650 km², a pod koniec XVI wieku ok 6 tys. mieszkańców. Obecnie jest to wąski pas przy granicy prowincji Lacjum i Toskania. Składało się z ufortyfikowanej miejscowości Castro (obecnie Ischia di Castro) nad jeziorem Bolsena. Rozciągało się od Morza Tyrreńskiego do rzeczonego jeziora. Jego granice wyznaczały rzeki Marta (wypływająca z Bolsena) oraz Fiora oraz brzeg jeziora Mezzano i wypływającej zeń rzeki Olpeta. Wkrótce do księstwa anektowano również księstwo Latera i hrabstwo Ronciglione.

Castro było miastem już od czasów starożytnych, a od średniowiecza istniał tam zamek. Od wieków średnich było pod zwierzchnictwem papiestwa. W 1527 roku zostało najechane przez Giana Galeazzo Farnese po sacco di Roma. W 1534 roku papieżem jako Paweł III został jego krewny Aleksander Farnese. Już 3 lata później nadał księstwo swemu naturalnemu synowi Piotrowi Alojzemu. Po jego zamordowaniu w 1547 roku odziedziczył je jego syn Orazio. Jednocześnie Księstwo Parmy otrzymał jego brat Ottavio Farnese, ale Paweł III planował również to księstwo oddać Orazio, którego chciał skoligacić z królem Francji Henrykiem II. Papież chciał oddać Parmę cesarzowi Karolowi V Habsburgowi, a dla swych potomków przekazać Piacenzę. Rozwścieczony Ottavio sprzymierzył się z wrogiem dziadka, Ferrante Gonzagą[1], i bezskutecznie próbował odzyskać Parmę. Usłyszawszy tą wiadomość, papież bardzo się rozchorował i na łożu śmierci przekazał Parmę Ottavio. Castro otrzymał ostatecznie po bezdzietnej śmierci Orazio Farnese.

Ród Farnese dobrze traktował to księstwo, w praktycznie zniszczonej miejscowości zbudował kościoły oraz zamek książęcy. Kolejny książę Parmy Edward I Farnese wszedł w konflikt z rodem Barberini, co zapoczątkowało wojny o Castro.

Podczas wizyty w Rzymie w 1639 książę obraził papieskiego bratanka Taddeo oraz jego żonę. Urażony Taddeo wraz ze swym bratem, kardynałem Antonio, zaczęli dążyć do wojny. Taddeo chciał przy tej okazji uzyskać księstwo Castro dla siebie. Starzejący się papież Urban VIII przystał na plany swych bratanków. Za pretekst posłużyły rzeczywiste długi księcia wobec skarbca papieskiego. W październiku 1641 nakazał zajęcie księstwa Castro jako rekompensaty za te długi[2]. Wobec oporu księcia Farnese 13 stycznia 1642 ekskomunikował go. Następca św. Piotra wprowadził do Castro swoje wojska. Traktat pokojowy podpisał dopiero w 1644 roku, na kilka miesięcy przed swoją śmiercią. Kolejny papież Innocenty X domagał się najpierw od Edwarda, a potem od jego następcy Ranuccio II Farnese odszkodowań i reparacji, obiecanych w traktacie pokojowym. W imieniu Ranuccio księstwem zarządzała jego matka Małgorzata Medycejska[3]. Innocenty X odmówił też uznania nowego biskupa miejscowości. Gdy ten ostatni zmierzał do Castro objąć posiadłość, został zamordowany. Papież o zlecenie morderstwa oskarżył księcia Parmy. Wysłał swoje oddziały do Castro i opanował je 2 września 1649 roku i włączył do Państwa Kościelnego. Na miejscu zrównanego z ziemią miasta postawił kolumnę Tu stało Castro, a siedzibę istniejącej od VIII wieku diecezji przeniesiono do pobliskiego Acquapendente (diecezja w Acquapendente istniała do 1986 roku, gdy włączono ją do diecezji Viterbo). 3 kwietnia 2017 roku tron objął Jacek Kierach jako Jacek I

Królestwo Wenecji / Pałac Królewski w Wenecji

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 03, 2017, 20:17:19 »

Pałac Dożów (wł. Palazzo Ducale) – gotycka siedziba władców i rządu Wenecji.

W pierwszym okresie miał charakter obronny. Pierwsza budowla powstała na miejscu bizantyjskiego zamku w 814 roku. Zniszczył ją pożar wywołany podczas powstania przeciwko doży w 976. Odbudowana w XI wieku, była wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana. Doża Sebastiano Ziani wprowadził wiele radykalnych zmian. Zmienił układ funkcjonalny pałacu Dożów (m.in. polecił zbudować osobny budynek tzw. Starej Prokuracji przy placu św. Marka, do którego przeprowadzono wyższych rangą urzędników). Kolejne istotne zmiany zostały wprowadzone w okresie od 1309 do 1424 r.

W 1340 roku wzdłuż wybrzeża rozpoczęto dobudowę gmachu Wielkiej Rady (Maggior Consiglio). Uroczyste poświęcenie odbyło się w 1419, a trzy lata później rozpoczęły się prace nad przedłużeniem budynku w głąb Piazzetty. Nowy budynek uzyskał fasadę z dwukondygnacyjnymi, ażurowymi arkadami.

Główne wejście do pałacu Porta della Carta znajduje się przy budynku bazyliki św. Marka. Prace nad jego budową doża Francesco Foscari powierzył Bartolomeowi i Giovanniemu Buonom w 1438 r. Prace ukończono w 1442 w gotyckim stylu flamboyant. Nad wejściem umieszczono postać doży klęczącego przed lwem (na stronach księgi są widoczne słowa: Pax tibi, Marce evangelista meus Pokój tobie Marku, Ewangelisto mój... tutaj spocznie twoje ciało). Obecnie w portalu znajdują się tylko kopie rzeźb, oryginały zostały zniszczone w 1797 przez mistrza kamieniarskiego na polecenie Napoleona (ocalała tylko głowa doży, która obecnie znajduje się w muzeum).

W 1483 podczas pożaru została zniszczona część budynku. Odbudowa podjął się Antonio Rizzo. Jego dziełem są także schody Gigantów (Scala dei Giganti) znajdujące się na dziedzińcu, naprzeciw głównego wejścia. Ukończone w 1491 r. schody prowadzą na I piętro. W połowie XVI wieku ozdobiono je dwoma posągami Marsa i Neptuna (rzeźby Jacopo Sansovino). Pracę Rizzo kontynuowali architekci: Pietro Lombardo, Giorgio Spavento, Antonio di Pietro - Scarpagnino oraz Bartolomeo Manapola (ok. 1600 r.).

Pałac Dożów to trzykondygnacyjny budynek obejmujący z trzech stron wewnętrzny, renesansowy dziedziniec (dziedziniec zamyka bazylika św. Marka). Od strony nadbrzeża i Piazzetty na parterze i I piętrze posiada arkadowe loggie. Ściana II piętra jest ozdobiona płytami dwukolorowego kamienia. W środkowej części elewacji, pomiędzy oknami, umieszczono płaskorzeźby nawiązujące do wystroju architektonicznego Porta della Carta. Całość wieńczy ażurowa attyka. Skrzydło usytuowane wzdłuż kanału Pałacowego łączy Most Westchnień z budynkiem nowego więzienia (wcześniej wiezienie tzw. Piombi znajdowało się na strychu pałacu, pod dachem z ciężkich, ołowianych płyt).

Po utracie niepodległości pałac Dożów stał się siedzibą władz francuskich, później austriackich. W latach 1811–1904 część pomieszczeń zajmowała biblioteka Marciana.

Obecnie w gmachu znajdują się muzeum Museo dell'Opera z ekspozycją 42 oryginalnych kapiteli z arkad na elewacjach zewnętrznych (zgromadzone po renowacji przeprowadzonej pod koniec XIX wieku). Do zwiedzania udostępnione są także pomieszczenia pałacowe dekorowane freskami m.in. Veronesego (np. Apoteoza Wenecji) i Jacopo Tintoretto (np. Raj). Na fryzie Sali del Maggior Consiglio umieszczono poczet 76 dożów weneckich. Miejsce, w którym powinien znajdować się portret doży Marino Faliero zasłonięte jest kirem (doża został ścięty w 1355 za spiskowanie przeciw republice).

Królestwo Wenecji / Królestwo Weneckie

« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 03, 2017, 20:15:29 »

Królestwo Weneckie – północnowłoska republika kupiecka istniejąca od VIII wieku do 1797. W 2017 przekształcona W królestwo. Najdłużej nieprzerwanie funkcjonujące państwo o ustroju republikańskim w historii[1]. W średniowieczu jedna z największych potęg handlowych i politycznych w basenie Morza Śródziemnego i jedno z najbogatszych miast Europy. Republika Wenecka była najpotężniejszą i zarazem najtrwalszą z powstałych w średniowieczu miejskich komun włoskich. Jako jedno z nielicznych państw włoskich odegrała również wielką rolę w historii nie tylko Italii, ale całej Europy i basenu Morza Śródziemnego. Od czasów wypraw krzyżowych po zmagania z Imperium Osmańskim, dla Europy była Republika Wenecka głównym pośrednikiem i uczestnikiem kontaktów z muzułmańskim Bliskim Wschodem – zarówno tych pokojowych, jak i wojennych.

Na czele państwa weneckiego stał obieralny – de iure dożywotnio – doża, który zazwyczaj wywodził się z wąskiego grona kilku najważniejszych rodów. Ustrój republiki był bardzo konserwatywny i zapewniał starej oligarchii kupieckiej monopol władzy. Oligarchia ta miała również bezpośredni wpływ na rządy poprzez liczne rady i sądy, które krępowały poczynania doży. Władza, w rozbudowanym z czasem państwie, całkowicie spoczywała w rękach Wenecjan, którzy wszelkie terytoria przyłączone do republiki traktowali jak kolonie. Ten miejski partykularyzm stał się jedną z przyczyn niemożności podjęcia przez Wenecję próby zjednoczenia Italii – mimo całej posiadanej przez nią potęgi i bogactwa.
W 2017 tron królestwa Wenecji objął Jacek Kierach jako Jacek I

Strony: 1 ... 7 8 [9] 10

Aktualności: