Ostatnie wiadomości

Strony: 1 ... 6 7 [8] 9 10
71
Królestwo Sycylii / Palazzo dei Normanni
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 12:15:41 »
Palazzo dei Normanni – pałac w Palermo, we Włoszech. Był siedzibą królów Sycylii.

Budowa rozpoczęła się w IX wieku przez emira Palermo i rozbudowany w XII wieku przez Rogera II i innych normańskich królów.

W pałacu pałacu znajduje się Cappella Palatina, zdecydowanie najlepszy przykład tzw normańsko-arabsko-bizantyjskiej sztuki, która dominowała w XII wieku na Sycylii. Zbudowana pomiędzy 1130 a 1143 posiada trzy apsydy i nawy rozdzielone marmurowymi kolumnami korynckimi. W latach 1143 - 1189[1] została ozdobiona bizantyjskimi mozaikami.

Większa część pałacu została przebudowana w czasie hiszpańskim, ale zachowały się prace wykonane przez Rogera w sali o nazwie Sala Normanna. Od roku 1946 pałac jest siedzibą Sycylijskiego Zgromadzenia Regionalnego.
72
Królestwo Sycylii / Królestwo Sycylii
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 12:12:00 »



Królestwo Sycylii – państwo założone w 1130 przez Rogera II. Obejmowało ono obszary całej wyspy Sycylii, południowej części Półwyspu Apenińskiego z Neapolem oraz Maltę. Kontynentalna część Królestwa Sycylii stała się odrębnym Królestwem Neapolu w wyniku powstania ludności Sycylii i podziału państwa. Z czasem Sycylia połączyła się z Neapolem unią personalną, a następnie realną.

Historia

Początki
W latach 1060-1091 Normanowie podbili Emirat Sycylii i władali Sycylią przez 100 lat.

XII wiek
W wyniku ślubu Henryka Hohenstaufa, syna cesarza Fryderyka I Barbarossy, z Konstancją, pogrobową córką króla Sycylii Rogera II, po bezpotomnej śmierci króla Sycylii Wilhelma II w 1189 r., roszczenia do korony sycylijskiej wysunął niemiecki ród Hohenstaufów. Jednak koronę Sycylii zagarnął Tankred z Lecce, nieślubny syn księcia Apulii Rogera, najstarszego syna króla Rogera II. Tankred utrzymał władzę w Królestwie Sycylii do swej śmierci w lutym 1194 r; w kilka miesięcy po jego śmierci Henryk VI Hohenstauf przeprowadził udaną inwazję na Królestwo i 20 listopada 1194 r. wkroczył do Palermo, gdzie w dzień Świąt Bożego Narodzenia 1194 r. koronowano go na króla Sycylii.

XIII-XVII wiek
Hohenstaufowie władali królestwem w latach 1194-1266. W 1266 r. koronę sycylijską otrzymał Karol I Andegaweński, po zwycięstwie w bitwie pod Benewentem, w toku której zginął syn cesarza i króla Sycylii Fryderyka II, dotychczasowy król Sycylii Manfred. Wkrótce, w 1282 r, wybuchło w Palermo powstanie przeciwko Karolowi i Francuzom (tzw. nieszpory sycylijskie). Wyspa Sycylia przeszła w ręce Aragonii, natomiast Karol Andegaweński utrzymał się w kontynentalnej części królestwa (od tej pory nieformalnie określanego jako Królestwo Neapolu – choć formalnie nadal państwo to nosiło nazwę Królestwa Sycylii).
Po śmierci króla Jana II Aragońskiego Sycylia, wraz z wszystkimi posiadłościami aragońskimi, weszła w skład zjednoczonej Hiszpanii, i pozostała we władaniu hiszpańskim do 1707 r.
73
Księstwo Urbino / Palazzo Ducale
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 12:09:07 »
Palazzo Ducale (pl. "pałac książęcy") – renesansowa budowla we włoskim mieście Urbino w regionie administracyjnym Marche. Jeden z najważniejszych pomników wczesnego renesansu we Włoszech został umieszczony na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Mieści się przy Placu Księcia Federica.
Historia
Budowę pałacu rozpoczął w połowie XV wieku na zlecenie księcia Federica da Montefeltro architekt z Florencji Maso di Bartolomeo. Nowa budowla powstawała na bazie wcześniej wzniesionego pałacu Jole. Luciano Laurana, architekt rodem z Dalmacji, zainspirowany nowatorskimi rozwiązaniami, jakie zastosował Filippo Brunelleschi budując klasztor we Florencji, zaprojektował fasadę, krużgankowy dziedziniec i wielką wejściową klatkę schodową. Lekkie i delikatne łuki krużganków Laurany rywalizują o palmę pierwszeństwa z tymi umieszczonymi w Palazzo della Cancelleria w Rzymie. Przekraczając dotychczas obowiązujące normy architektoniczne i tworząc budowlę, która jak urwisko zawisła nad otoczeniem, zbudował Laurana to, co jemu współcześni uznali za idealną siedzibę władcy.
Po wyjeździe Laurany z Urbino w roku 1472, prace kontynuował Francesco di Giorgio Martini, który wykonał dekoracje fasady pałacu. Portale i rzeźby okołookienne wykonał artyska z Mediolanu Ambrogio Barocci, który zajął się również dekoracją wnętrz. Po śmierci księcia Federica (1482) pałac pozostawiono w stanie częściowo nieukończonym. Wystrój wnętrz drugiego piętra doczekał się ukończenia dopiero w połowie następnego stulecia.
Palazzo Ducale zostało rozsławione przez Baldassarego Castiglione, w jego utworze Dworzanin (Il Cortegiano). Dzieło przedstawia dyskusje toczące się na dworze w Urbino w roku 1507 na temat, kim jest człowiek kultury. Zostało napisane w czasie, gdy Castiglione przebywał w Rzymie jako ambasador księcia Urbino przy dworze Leona X Medyceusza w latach 1513-21, przedstawia więc dwór z pewnej perspektywy czasowej.

Galleria Ducale
Galleria Ducal), zajmuje część pałacu i stanowi jeden z najważniejszych zbiorów sztuki renesansu włoskiego i światowego. Znajdują się tu obrazy artystów tej miary co Rafael Santi, Van Wassenhove (Ostatnia wieczerza, gdzie sportretował rodzinę Montefeltro i jej dwór), Melozzo da Forlì, Piero della Francesca (słynny obraz Sen św. Hieronima), Paolo Uccello oraz prace wielu innych artystów XV-wiecznych i późniejszych, a wśród nich Zmartwychwstanie Tycjana.
74
Wielkie Księstwo Toskanii / Palazzo Medici-Riccardi
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 12:04:42 »

Pałac Medyceuszy (wł. Palazzo Medici-Riccardi) – pałac we Florencji, zbudowany w latach 1444–1462 dla Cosimo de' Medici na podstawie projektu Michelozza. W 1517 zostały dodane okna po obu stronach wejścia, zaprojektowane przez Michała Anioła.
Był domem rodowym Medyceuszy do 1540, kiedy Cosimo I Medici przeniósł się do pałacu Vecchio. Jego skromna fasada, wykończona ciosanym kamieniem, wywarła wpływ na projekty innych, późniejszych, pałaców florenckich.
Do komnat pałacowych należą m.in.
kaplica Trzech Króli (wł. Cappella dei Magi), w której znajduje się trzy-częściowy fresk Benozzo Gozzoliego.
sala di Luca Giordano, nazwana od autora fresków z 1683 roku przedstawiających apoteozę rodu Medyceuszów.
Ponadto wewnątrz pałacu można podziwiać wiele rzeźb w tym Orfeusza Bandinellego.
W budynku mieści się również Biblioteca Riccardiana ,założona w XVI wieku, a udostępniona w 1715. W zbiorach znajduje się wiele cennych rękopisów, w tym Boska komedia Dantego.
75
Księstwo Urbino / Księstwo Urbino
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 12:00:32 »
Księstwo Urbino – dawne niezależne księstwo, istniejące w północnych Włoszech w latach 1213-1625/31, do 1443 roku jako hrabstwo.

Hrabstwo Urbino zostało wydzielone przez cesarza Fryderyka II Hohenstaufa w 1212 roku. Zostało nadane rodowi Montefeltro, a pierwszym hrabią był Buonconte. Początkowo obejmowało tylko miasto Urbino, a jego obszar powiększył się w XIV wieku. Pierwszym księciem został Oddantonio da Montefeltro w 1443 r. z nadania papieża Eugeniusza IV. Już rok później zginął on w tajemniczych okolicznościach, a władzę przejął jego brat Federico da Montefeltro, najbardziej znany z rodu i spopularyzowany dzięki sportretowaniu przez Piero della Francesca. Wówczas jego tereny obejmowały mniej więcej obszar północnej części dzisiejszego regionu Marche i graniczyły od wschodu z Adriatykiem, od zachodu z Republiką Florencji, od południa z Państwem Kościelnym – księstwo nie osiągnęło już nigdy takich rozmiarów jak za panowania Federico. Po jego śmierci w 1482 roku władzę objął jego syn Guidobaldo I Montefeltro. Zwłaszcza za rządów Federica Urbino próbowało przejąć kontrolę nad małym San Marino. Później jednak, aż do upadku, księstwo było swoistym gwarantem suwerenności państewka, uważanego nawet za część Urbino. Na skutek prośby do papieża z 1605 roku San Marino nie zostało przezeń anektowane po wygaśnięciu linii władców Urbino[1].

W latach 1502-1503 kontrolę nad księstwem przejął Cesare Borgia, który stłumił bunt z pomocą Francuzów i zyskał nawet pewną przychylność ludu[2]. Guidobaldo I Montefeltro odzyskał władzę, jednak zmarł bezdzietnie w 1508 roku. Na podstawie testamentu władza przypadła rodowi della Rovere, powiązanemu z papiestwem (dwoma papieżami Sykstusem IV i Juliuszem II), w osobie Franciszka Marii I, po kądzieli wnukowi Federico da Montefeltro. W latach 1516-1519 panowanie na krótko objął Wawrzyniec II Medyceusz, ale po nim Franciszek Maria powrócił do władzy po tym, gdy tereny księstwa przejął papież Leon X. W 1523 roku stolicę przeniesiono z Urbino do Pesaro. Pod rządami dynastii della Rovere region stał się ważnym ośrodkiem naukowym i wojskowym. Ostatni władca Franciszek Maria II della Rovere okazał się długowiecznym władcą, ale jego jedyny syn zmarł w 1623 roku, a on sam był za stary, by spłodzić kolejnego potomka. W 1625 roku Księstwo Urbino zaanektował papież Urban VIII, co ostatecznie potwierdziło się w momencie śmierci ostatniego księcia w 1631 roku. Jego wnuczka Wiktoria della Rovere została żoną Ferdynanda II Medyceusza i matką Kosmy III oraz Francesco Marii, kardynała. Początkowo to jej miało przypaść dziedzictwo, ale papież przekonał Franciszka Marię II do oddania sobie ziem i pozostawienia Vittorii księstw Rovere i Montefeltro oraz kolekcji dzieł sztuki. Od razu Urbino stało się osobną prowincją w ramach papieskich posiadłości.
76
Wielkie Księstwo Toskanii / Wielkie Księstwo Toskanii
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 11:59:02 »
Wielkie Księstwo Toskanii – historyczne państwo na terenie Toskanii, powstałe w XVI wieku.

XVI-XVII wiek
Państwo powstało w 1531, kiedy ród Medyceuszy objął pełnię władzy w Republice Florencji i ogłosił powstanie Księstwa Florencji. Po zajęciu Republiki Sieny w 1557, nazwę państwa w 1569 zmieniono oficjalnie na Wielkie Księstwo Toskanii.
77
Królestwo Sardynii / Królestwo Sardynii
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 11:54:20 »
Królestwo Sardynii – państwo historyczne istniejące już od średniowiecza,


XII-XIII wiek
Pierwszym królem Sardynii został w 1164 Barisone II, władca ("sędzia", wł. giudice) Arborei, jednego z lokalnych państewek istniejących na Sardynii (giudicati). Było to możliwe dzięki poparciu cesarza Fryderyka Barbarossy, który przyznał mu koronę królewską w zamian za obietnicę znacznego corocznego trybutu. Barisone nie wywiązał się jednak z tej obietnicy, Fryderyk Barbarossa już w 1165 przekazał więc formalną zwierzchność nad wyspą arcybiskupom Pizy.

Giudicati Sardynii popadły w XIII w. w zależność od Genui i Pizy. Do końca XIII w. Piza opanowała większość terytorium wyspy. W 1297 papież Bonifacy VIII, chcąc dyplomatycznie rozwiązać wywołaną przez nieszpory sycylijskie wojnę Aragonii i Andegawenów, ustanowił Królestwo Sardynii i Korsyki (Regnum Sardiniae et Corsicae), nadając je w lenno władcy Aragonii Jakubowi II i obiecując pomoc przeciw Pizie w uzyskaniu rzeczywistej kontroli nad wyspami w zamian za porzucenie pretensji do Sycylii.

XIV wiek
W 1323 Jakub II wszedł w sojusz z giudice Arborei i w ciągu roku zajął kontrolowane przez Pizańczyków terytoria Cagliari, Gallury i miasto Sassari, włączając je do Królestwa Sardynii i Korsyki. W 1353 Aragonia wypowiedziała wojnę Arborei, a następnie walczyła z jej władczynią Eleanorą z Arborei, nie mogła jednak zająć ostatniego niezależnego sardyńskiego państwa aż do 1410 – na pewien czas Arborea opanowała nawet całe terytorium wyspy z wyjątkiem Cagliari.
Królestwo Sardynii i Korsyki utrzymało niezależność w ramach Korony Aragońskiej i nie zostało bezpośrednio przyłączone do Królestwa Aragonii. W czasie walk z Arboreą król Piotr IV Aragoński nadał Królestwu Sardynii autonomiczną legislaturę. Królestwo było zarządzane odtąd w imieniu władców Aragonii przez wicekrólów Sardynii.

XV-XVII wiek
W 1409, po ostatecznym pokonaniu Arborei w bitwie pod Sanluri zmarł w Cagliari wnuk Piotra IV, król Sycylii Marcin I, następca tronu Aragonii. Sardynia przeszła wtedy razem ze wszystkimi posiadłościami Aragończyków do kastylijskiej dynastii Trastámara. Następnie przez wiele wieków dzieliła losy Aragonii, stając się częścią korony hiszpańskiej.



78
Księstwo Sabaudii / Pałac Królewski w Turynie
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 06:45:48 »

Pałac Królewski w Turynie (wł. Palazzo Reale di Torino) – pałac dynastii sabaudzkiej w Turynie, zbudowany w XVII wieku z inicjatywy regentki Sabaudii, Krystyny Marii Burbon. W 1946 roku przejęty przez państwo włoskie i przeznaczony na muzeum dynastii sabaudzkiej.

Historia[edytuj]
Budowę pałacu zleciła po 1645 roku regentka Sabaudii, Krystyna Maria Burbon, która zapragnęła mieć reprezentacyjną rezydencję dla swego dworu. Pałac miał stanowić połączenie z innymi budynkami, istniejącymi w okolicy i będącymi siedzibą dworu. Wcześniej na jego miejscu stał pałac biskupi. Pałac został zaprojektowany przez nieznanego architekta, ale pierwszy projekt prawdopodobnie wykonał Amedeo di Castellamonte, autor fasady. Prace wykończeniowe i dekoracja wnętrz kontynuowane były przez kolejnych władców: Wiktora Amadeusza II, Karola Emanuela III i Wiktora Amadeusza III. Budowę pałacu ukończono w 1800 roku. W 1663 roku, z okazji ślubu Karola Emanuela II z Franciszką Magdaleną Orleańską ukończono korpus główny pałacu oraz jego fasadę. W 1694 roku ukończono budowę kaplicy Świętego Całunu, zaprojektowanej w 1668 roku Guarino Guarini jako element łączący od strony zachodniej pałac królewski z katedrą turyńską. W 1697 roku francuski architekt krajobrazu André Le Nôtre zaprojektował klomby kwiatowe. W 1720 roku z okazji ślubu Karola Emanuela III z Anną Wittelsbach Filippo Juvara zaprojektował ogromne schody zwane „scala delle forbici” („schody nożyczek”), łączące pierwsze i drugie piętro. Nazwa pochodzi od ozdobnego motywu, umieszczonego na drugim piętrze, będącego odpowiedzią artysty na plotki kurtyzan, nie wierzących w możliwość zbudowania takich schodów. W XIX wieku król Karol Abert zlecił architektowi Palagio Palagiemu przebudowę pałacu w stylu neoklasycznym


Wystrój wnętrza
Dekoracje wnętrz i znajdujące się w nich meble są dziełem wielu artystów, którzy pracowali tam od XVII do XIX wieku. Na pierwsze piętro pałacu prowadzą monumentalne schody Domenico Ferriego z lat 1864–1865), ozdobione XVIII-wiecznymi malowidłami i rzeźbami.

Ogromną Salę Szwajcarów (Salone degli Svizzeri) zdobi fryz braci Antonio i Gian Francesco Fea, przedstawiający legendarnych przodków dynastii sabaudzkiej oraz wielki obraz Emanuel Filibert w bitwie pod San Quintino, namalowany w 1557) roku przez Palma di Giovane; znajduje się tu też Galeria Świętego Całunu z przejściem do kaplicy, Galleria delle Battaglie, slynne schody z nożyczkami Filippo Juvary oraz przejście do kolejnych, reprezentacyjnych pomieszczeń.

Pierwszym z nich jest pokój z kirasjerów (sala dei corazzieri) ozdobiony dwoma gobelinami z końca XVII wieku, następnie sala Piechurów i Cnót (sala degli Staffieri o delle Virtù), przedstawionych na fryzie i obrazie pędzla Charles'a Dauphina; ściany pomieszczenia zdobią gobeliny. Salę paziów lub zwycięstw (sala dei Paggi o delle Vittorie) zdobią XVII-wieczne dekoracje. Majestatyczną salę tronową (sala del Trono) zdobią złote nacięcia z różnych epok. Kolejne pomieszczenia: pokój Audiencji (sala delle Udienze) i pokój Rady (sala del Consiglio) zachowały swe XVI-wieczne stropy. Gabinet chiński (Gabinetto Cinese) jest pokryty oryginalnymi jeziorami według projektu Juvary oraz freskiem Claudio Francesco Beaumonta. Sypialnię Karola Alberta zdobi obraz Defendente Ferrari oraz ozdobny klęcznik Karola Alberta. W sali śniadaniowej (sala della Colazione) uwagę zwraca ozdobna przesłona kominkowa, którą wykonał Giuseppe Maria Bonzanigo. Galeria Daniela (Galleria del Daniel), zamykająca wschodnie skrzydło pałacu, została ukończona w czasach Wiktora Amadeusza II.

Dalej następują pokoje królowej: sypialnia, pokój do pracy, pokój do toalety, pokój służby i kaplica prywatna, wszystkie bogato zdobione. Z prywatnego gabinetu z miniatur (Gabinetto delle miniature), nazwanego tak z powodu znajdującej się w nim kolekcji miniaturowych portretów dynastii sabaudzkiej (z XVII i XIX wieku) droga wiedzie do jadalni (Sala da pranzo), ozdobionej turyńskimi gobelinami i dalej, do XVII-wiecznego pokoju kawy (Sala del caffé) oraz do wytwornej alkowy (Camera dell'alcova), w której znajduje się część kolekcji japońskich i chińskich wazonów Karola Alberta. Ostatnie pokoje to sala tronowa królowej (sala del trono della Regina), z marmurowymi owalami (1739) i malowidłem Triumf Gracji na sklepieniu, oraz sala balowa (Sala da ballo), z kolumnami z białego marmuru. Na drugim piętrze znajdują się pozostaleapartamenty z książąt Sabaudii i książąt Aosty, z dekoracjami i meblami z XVII i XIX wieku.
79
Księstwo Sabaudii / Księstwo Sabaudii
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 05, 2017, 06:41:53 »




Księstwo Sabaudii wł. Ducato di Savoia – samodzielne księstwo istniejące od roku 1416 do Zjednoczenia Włoch w XIX wieku. Państwem rządziła dynastia sabaudzka wł. casa di Savoia. W momencie nadania tytułu książęcego wł. Duca w skład księstwa wchodziły: Sabaudia (składająca się z Sabaudii właściwej, Maurienne(fr.) i Tarentaise), Bugey, Aosta, Susa, Chablais(fr.), Pays de Vaud, Faucigny, Bresse, Pays de Gex, Valbonnais, hrabstwo Nicei(fr.), hrabstwo Piemontu (jako lenno rządzone przez inną gałąź dynastii), hrabstwo Genewy (bez miasta), Novalaise, Viennois. Piemont dostał się pod bezpośrednią władzę książąt w 1418 r. po śmierci Ludwika, ostatniego hrabiego Piemontu z gałęzi Sabaudzkiej-Achaja.
XV-XVII wiek
W 1416 roku król Niemiec Zygmunt Luksemburski uczynił władców sabaudzkich suwerennymi władcami przez podniesienie dotychczasowego Hrabstwa Sabaudii do rangi księstwa. Pierwszym suwerennym księciem był Amadeusz VIII (antypapież Feliks V). W 1418 roku Amadeusz VIII po śmierci ostatniego hrabiego Piemontu (swojego wasala) włączył go bezpośrednio do Sabaudii, ogłaszając się księciem Piemontu. Księstwo Sabaudii w 1416, składa się z kasztelanii, które były pogrupowane w baliwaty. Istnieło trzynaście baliwatów lub równoważnych jednostek w sumie z 175 kasztelaniami, w tym:
baliwat Sabaudii (18 kasztelanii) składający się z Sabaudii właściwej, Maurienne i Tarentaise, ze stolicą w Chambéry, które było stolicą księstwa, do 1563 roku;
baliwat Bugey (3 kasztelanie), siedziba: zamek Rossillon zastępuje dawne miasto strategicznego Saint-Rambert-en-Bugey, po czym został zastąpiony przez Belley
baliwat Dolina Aosty (5 kasztelanii), siedziba: Aosta
baliwat Dolina Susa z Canavese (3 kasztelanie)
baliwat Chablais (16 kasztelanii) siedziba: zamek Chillon
baliwat Pays de Vaud (około 8 kasztelanii), siedziba: zamek Moudon(fr.) . W 1456 roku stał się apanażem z 17 lub 18 kasztelaniami.
baliwat Faucigny (11 kasztelanii), siedziba: zamek Châtillon(fr.)
baliwat Bresse (10 kasztelanii), siedziba: Bourg
baliwat Pays de Gex, siedziba: Gex
baliwat Valbonnais, siedziba: Montluel (seniorat Montluel)
baliwat terytoria Prowansji (hrabstwo Nicei i nowej tereny Prowansji), siedziba: Nicea
baliwat Piemont, siedziba: Pinerolo
baliwat hrabstwo Genewy, siedziba: zamek Annecy
Novalaise (7 kasztelanii)
Viennois (9 kasztelanii)
Od końca XVI wieku księstwo prowadziło coraz śmielej swą politykę zagraniczną.
W 1588 książę Sabaudii Karol Emanuel I Wielki zajął ziemie Margrabstwa Saluzzo, co stało się przyczyną sporu z Francją. W 1601 w wyniku pokoju w Lyonie Karol Emanuel formalnie włączył tereny byłego markizatu do Sabaudii.
W XVII wieku sąsiadująca z nim Republika Genui dwukrotnie uniknęła podboju bądź dominacji ze strony Turynu
80
Księstwo Parmy i Piacenzy / Księstwo Parmy i Piacenzy
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Jacek Kierach dnia Kwiecień 04, 2017, 21:10:05 »

Księstwo Parmy i Piacenzy i Gustalli – państwo historyczne w północnych Włoszech, istniejące w latach 1545-1859. Do 1556 znane oficjalnie, a następnie potocznie, jako Księstwo Parmy,

XVI-XVII wiek
W roku 1545 papież Paweł III utworzył nowe księstwo Parmy i Piazenzy. Otrzymał je jego syn Piotr Alojzy Farnese.
Strony: 1 ... 6 7 [8] 9 10
Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum
krainanorwich skarpetkacrraft darmowefora nautical-battles rakul-axis