Król przebywa w Wersalu.

Tu ról odpoczywa chorobą złożon.

(arab. طنجة Ţanjah/Tandża[1], łac. Tingis z tamazight tingis, 'bagna') – miasto w północno-zachodnim Maroku w Zatoce Tangerskiej, ośrodek administracyjny prowincji Tangeru, port nad Cieśniną Gibraltarską.


Nazwa miasta wywodząca się z języka tamazight dowodzi, że osadę pierwotnie założyli Berberowie. Dopiero ok. VII wieku p.n.e. Tanger skolonizowali Fenicjanie. W I wieku n.e. miasto stało się stolicą rzymskiej prowincji Mauretania Tingitana.

To ważne dla państwa zachodniorzymskiego miasto, po upadku imperium, stało się magnesem dla najeźdźców. Zdobyli je Wandalowie-Silingowie migrujący z Betyki (znanej dziś jako Andaluzja). Blisko sto lat później Tanger znalazł się pod władzą Bizancjum.

W VII wieku władzę nad miastem na krótko objęli Wizygoci, jednak już w 707 roku tereny dzisiejszego Maroka, wraz z Tangerem, znalazły się pod panowaniem arabskim. Arabowie założyli tu posterunek graniczny i bazę wypadową do najazdów na Półwysep Iberyjski.

Po wyparciu muzułmanów z południa Półwyspu Iberyjskiego, Tanger ponownie znalazł się na granicy świata islamskiego, a w 1471 roku został zdobyty przez Portugalczyków.

Ceuta

Ceuta była strategiczną lokacją, gdzie stykało się wiele kultur, rozwijał się handel. Początkowo w V wieku p.n.e. istniała tu miejscowość zwana przez Kartagińczyków Abyla. Od 45 kolonia rzymska o nazwie Septem Fratres. Około 400 lat później Wandalowie wypędzili Rzymian z miasta i przejęli nad nim kontrolę. Następnie Ceuta była w posiadaniu Wizygotów oraz Bizancjum

Gdy w 710 armie Arabów wkraczały do miasta, jego wizygocki namiestnik Julian nakłonił agresorów do opuszczenia tych terenów i inwazji na Półwysep Iberyjski (chodziło tu o prywatne porachunki wizygockiego króla Roderyka). Wkrótce Ceuta stała się głównym miejscem przerzutu wojsk do atakowanej Europy.

Po śmierci Juliana Arabowie przejęli całkowitą kontrolę nad miastem. Atakowana była często przez plemiona berberyjskie, najbardziej podczas buntu charydżytów. Po tej rewolcie dowodzonej przez Maysarę al-Haqira miasto zostało opuszczone. Zostało odbudowane w IX wieku przez Majakasa i jego plemię. Tak została zapoczątkowana dynastia Banu Isam.

W 1309 Ceuta została zdobyta przez Fez z pomocą Aragończyków. 22 sierpnia 1415 miasto zostało zdobyte przez Portugalczyków pod wodzą Henryka Żeglarza. Sukces ten został okupiony stratą zaledwie 8 zabitych. Głównymi celami władcy Portugalii Jana I były przywrócenie chrześcijaństwa, zdobycie saharyjskiego złota, stworzenie szlaków handlowych dla niewolników i kości słoniowej.

W 1580 Hiszpanie zajęli Ceutę. Pozostawała w ich władaniu aż do roku 1640, kiedy to w czasie wojny Portugalia odzyskała miasto. O przynależności Ceuty do Hiszpanii zadecydował traktat lizboński. 1 stycznia 1688 król Alfons VI Zwycięski oficjalnie oddał Ceutę Karolowi II. Pomimo to w herbie Ceuty nadal widnieje portugalskie godło.

Dział Rysunku i Grafik


Antependium z Narbonny, XIV w.

Mistrz E.S. Chrzest Chrystusa

Pisanello Dwa byki

Hans Holbein Młodszy Portret młodej kobiety

Hieronim Bosch Statek szaleńców

Leonardo da Vinci Portret Isabelli d’Este

Rembrandt van Rijn Widok na most Grimnessesluis, w Amsterdamie

Charles le Brun, Trzy głowy, 1671 r.

Dział Rzeźby


Anonimowy artysta francuski, Karol V i Joanna de Burbon, piaskowiec, XIV w. Dawniej dekoracja elewacji gotyckiego Luwru

Gotycka Madonna z Dzieciątkiem z Joigny

Nagrobek Philippa Pota

Pierre Paul Puget Milon z Crotony

Guillaume Coustou Jeździec z Marly

Gregor Erhart Maria Magdalena

Michał Anioł Zbuntowany jeniec

Michał Anioł Umierający jeniec

Król Childebert

Dział Sztuki Islamu


Kufer, kość słoniowa, srebro, Hiszpania, 966 r.

Misa z ornamentem palmetowym Irak, IX w.

Talerzyk epigraficzny z kuficzną inskrypcją Khurasan (Iran), XI–XII w.

Brązowy świecznik z lwimi głowami Khurasan, Iran, XII w.

Fragment tzw. Misy Św. Ludwika Egipt, lub Syria XII w.-1320-40 r.

Egipski wazon inskrypcyjny Egipt, XIV w.

Waza osmańska Iznik, Turcja, XVI w.

Wazon z malowidłem pejzażowym Iran, XVII w.

Kafel z przedstawieniem kobiety Pn.-zach. Iran XVII w.

Dział Sztuki Starożytnej Grecji, Etrurii i Rzymu
Dział Sztuki Starożytnej Grecji, Etrurii i Rzymu prezentuje dzieła sztuki z basenu Morza Śródziemnego datowane od neolitu do VI wieku n.e. Zakres zbiorów obejmuje zabytki z okresu cykladzkiego do upadku Imperium rzymskiego. Część ta należy do najstarszych zbiorów, wchodziła w skład kolekcji królewskiej, część z nich została nabyta przez Franciszka I.

Nike z Samotraki (skrzydlata Wiktoria), marmur, ok 190 r. p.n.e.

Figurka z Myken XIII w. p.n.e.

Krater kolumienkowy z Koryntu ok. 600 r. p.n.e.

Fragmenty Partenonu V w. p.n.e.

Fragmenty świątyni Zeusa z Olimpii IV w. p.n.e.

Waza Borghese ok. 40–30 r. p.n.e.

Wenus z Milo 150 – 125 r. p.n.e.

Apollo z jaszczurką Kopia rzymska na podstawie oryginału Praksytelesa IV w. p.n.e.

Hydria 520–510 r. p.n.e.


Sarkofag etruski 520–510 r. p.n.e.

Wenus z Arles k. I w. n.e.

Diana z Gabii I w.n.e.

Diana z Wersalu I lub II w. n.e.

Sarkofag Ariadny 230-35 r. n.e.

Popiersie cesarza Oktawiana Augusta I w. n.e.

Wenus i Mars między 120 a 140 r. n.e.

Szermierz Borghese ok. 100 r. n.e. na podstawie greckiego oryginału z IV w. p.n.e.

Hera z Samos  około 560 r. p.n.e

Apollo z Piombino I w p.n.e